زندگی در لس آنجلس با تمام خوبی ها و بدی هاش یک حسن بزرگ داره و اون اینه که به خاطر همسایگی با هالیوود به آدم این شانس رو می ده که به اکرانهای پیش از نمایش عمومی فیلم ها بره. امروز هم شانس در خونه من رو زد و موفق شدم بلیط اکران آزمایشی فیلم مجموعه دروغها رو به دست بیارم و به روزشماریم برای اکران عمومی فیلم پایان بدم.

آخرین ساخته ریدلی اسکات یک اکشن پاییزی است. اکشنهای پاییزی فیلمهایی هستند که هم فاکتر اکشن بودن رو دارن و هم با محتوا هستن. البته برخلاف حدس و گمان ها "body of lies"فیلمی اسکاری نیست. حتی احتمال اینکه در رشته های اصلی نامزد اسکار بشه خیلی کمه.

گلشیفته فراهانی طبق معمول بازی روان و فوق العاده ای از خودش به نمایش گذاشته.او در این فیلم نقش دختری (عایشه) ایرانی -اردنی رو بازی می کنه که راجر( شخصیت اصلی فیلم -دی کاپریو)بهش دل می بنده. اگر بیشتر از این بخوام توضیح بدم داستان فیلم لو می ره. فقط همین رو بگم که زوج دی کاپریو-فراهانی(شاید قرار دادن این دو اسم کنار هم هنوز برامون غیر عادی باشه ولی قشنگیش به همینه که این قضیه صحت داره) خیلی خوب از آب در اومده. البته نقش عایشه کمتر از اونیه که من فکر می کردم. احتمالا کارگردان به دلیل اینکه مدت فیلم طولانی شده مقداری از صحنه های عایشه و راجر رو کم کرده تا بدنه اصلی فیلم رو حفظ کنه. البته کم بودن همین صحنه ها تا حدودی کار مخاطب رو برای پذیرفتن علاقه زیاد راجر به عایشه سخت کرده و این سوال رو به وجود میاره که چطور راجر با سه چهار برخورد کوتاه با عایشه اینطور عاشقش شده.

نکته جالب دیگه در بازی گلشیفته روان بودن او در گفتن دیالوگهای انگلیسیه. در مقایسه با هنرپیشه های ایرانی دیگه که بعضی وقتها خیلی سخت کلمات انگلیسی از دهانشون بیرون میاد گلشیفته به خوبی از پس این کار بر اومده. در کل بازی درخشانی رو از او در این فیلم می بینیم و مطمینا اگر مشکلی براش به وجود نیارن در آینده از او فیلمهای بیشتری در هالیوود خواهیم دید. من شخصا بازی گلشیفته رو خیلی دوست دارم. بعضی ها می گن بازی اش مصنوعیه ولی به عقیده من به غیر از خنده هاش که کمی مصنوعی به نظر میان(اتفاقا یک موردش در همین فیلم هست) هنرپیشه ایه که می دونه داره چیکار می کنه و تا الان هم کارنامه خوبی از خودش به جا گذاشته.

مجموعه دروغها پیام تازه ای برای مخاطبش نداره. همون حرف تکراری این روزها : غرب به دلیل بیگانگی اش با "فرهنگ خاورمیانه" در جنگ با تروریست موفق نخواهد بود. البته داستان فیلم که برگرفته از رمانی با همین عنوانه جذاب و تماشاگر پسنده و تک و توک دیالوگهای قابل تاملی هم داره. بازی ها هم همگی خوبن. به خصوص دی کاپریو که کاراکترش رو خیلی شبیه به کاراکتر بیلی "departed" در آورده و به عقیده من اگر قرار بود جایزه ای بگیره باید به خاطر اون فیلم می گرفت. راسل کرو هم مثل همیشه بازی قابل قبولی از خودش نشون داده. باهمه اینها باید قبول کنیم که این فیلم برای ما فقط از یک نظر خیلی مهمه و اون بازیگرنقش عایشه است. دیدن گلشیفته فراهانی در کنار غولهای هالیوود به تنهایی کافیه که متقاعد بشی به دیدن این فیلم. B