Thursday, July 03, 2008
پونزده ژوئن امسال شد پنج سال. پنج سالی که مثل پنج ماه گذشت. روزهای سختش بیشتر از روزهای خوبش بود. شاید روزهای خوب همه این پنج سال به اندازه روزهای خوب یک سال در ایران هم نبوده. وقتی که بار سفر می بستم خودم رو برای این سختی ها آماده کرده بودم و وقتی با این سختی ها روبرو شدم از یک لحاظ خوشحال بودم که این رنجها بیشتر کمکم می کند تا برگردم. اما حالا خیلی چیزها فرق کرده. هم من پوست کلفت شدم و هم زمانه عوض شده. در سفر آخرم به ایران متوجه شدم که همه رسما به من به عنوان یک مهمان نگاه می کنند. مهمانی که یک روز باید به خانه خودش برگردد. انگار نه انگار که آنجا روزی خانه او هم بوده. دروغ چرا؟ خودم هم کمی احساس غریبی کردم. بهانه نمی آورم برای برنگشتن. همین الان هم اگر بفهمم تا آخر عمر قراره اینجا زندگی کنی مطمئنا از غصه دق مرگ می شوم. فقط نگرانم که این بیشتر ماندن برگشتنم رو سخت تر کند. احساس می کنم گم شدم. اینجا نه. من در خودم گم شدم.


1:41 AM ساعت

لینک ثابت <

نظرات1
Anonymous Anonymous

Aggeh yadet basheh roozeh akhar ke mikhastim az ham jooda shim & az zohresh ba ham bodim,Aksareh kasani ke onja bodan hamvatanani bodan ke hadeh aghal 30 sal bod az keshvareshon be door bodan & aslan be zoor mitoonesti befhman Irani hastan ya khareji,Vali yekishon be nokteh jalebi eshareh kard ke baad az salha mondan @ onja baz ham arezoo mikard ke eyyy kash ozaee ahval dorost bod & bacheh ha & doostani ke onja bodan hamin mohit ra @ Iran dashtan,Akharesh vataneh adam ba hameyeh khobi ha & badihash bad az 30 sal ya 300 sal baz ham vataneh adameh,In ehsaseh gharibegi ham ke behesh eshareh kardi faghat barayeh yeki dow mahe aval,Baadesh boomiyeh boomi mishi...

Bavaria
  Post a Comment

 
وبلاگ انگلیسی