با این که تقریبا تمام مردم دنیا در تب و تاب جام جهانی به سر میبرن ، در آمریکا هیچ گونه خبری در این زمینه نیست و خیلی ها حتی روحشون هم خبر نداره که در کمتر از یک ماه دیگه یکی از بزرگترین رویداد های جهان کارشو شروع می کنه. باز خدا پدر این همشهریهای زاپاتا رو بیامرزه که یه بخاری ازشون بلند می شه. این روزها کار من شده کرکری خوندن با مکزیکیا. خدا رو شکر چیزی هم که تو این کالیفرنیا زیاده مکزیکی(از هر چهار نفر یک نفر مکزیکیه).
علاقه ایرونیها به فوتبال رو اگه به توان ده برسونید می شه یه چیزی نزدیکای عشق مکزیکیا به فوتبال. امروز با یکیشون حرف می زدم بهش گفتم راجع به بازی ایران-مکزیک چی فکر می کنی گفت نمی دونم، هیچ چی معلوم نیست. البته از طرز جواب دادن و اعتماد به نفسش معلوم بود که فقط برا اینکه دل منو نشکنه اینو گفته. ازش پرسیدم مکزیکیا به چه دیدی به تیم ایران نگاه می کنن. یه تیم قوی یا ضعیف؟ گفت نه قوی نه ضعیف یه تیم معمولی. می گفت البته چون زیاد بازیاشون رو کسی ندیده کمی نگران کننده است. جالب اینکه اکثرشون علی دایی رو می شناسن و ازش می ترسن! منم البته صداشو در نیوردم که اون ممه رو لولو برده. آخر سر هم من بهش گفتم we're gonna kick your ass و ایشون هم در جواب گفتن می خوای صد دلار شرط ببندی سرش؟ منم محلش نگذاشتم. دیدم خوب نیست آدم با یه کارگر که اومده اسبابا سر کاررو جابجا کنه زیاد قاطی بشه! فقط خدا به خیر بگذرونه. البته با مربی شجاع و با برنامه ای که ما داریم و دروازه بان کاملا آماده و رو فرممون هیچ جای نگرانی نیست.