زمان اینجا مثل برق می گذره. انگار همین دیروز بود داشتم با لیلا چونه می زدم که من نوشتن بلد نیستم و اون می گفت تو حالا راهش بنداز بقیه اش هم درست می شه. انگار همین دیروز بود که سیزده بدر رو تحریم کرده بودم و از زور بیکاری و اینکه سر خودم رو گرم کنم این وبلاگ رو راه انداختم. و حالا به تقویم که نگاه می کنم یک سال گذشته.
روزی که این وبلاگ رو زدم اصلا نمی دونستم که اینجا قراره چجوری بشه. الان هم که به مطالب قبلیم دارم نگاه می کنم می بینم انقدر مطالب هشت الهفت نوشتم و از هر دری سخنی که هنوزم نمی شه این وبلاگ رو در طبقه بندی خاصی جاش داد.
از چند نفر از دوستام که می دونستم مطالب وبلاگ رو دائما دنبال می کنن خواستم ایراداتش رو بهم بگن. متاسفانه اکثرا تعریف کردن و فقط در چند مورد ایراد گرفتن. سیخول عزیز که با پیش زمینه سیاه(که عمرا عوضش نمی کنم) و فونت( که عوضش کردم. خوب شده؟) اشکال داشت. در ضمن معتقده این وبلاگ بیشتر وبلاگ خبریه که خود با این که با این طبقه بندی موافق نیستم می بینم درست میگه چون حدود هفتاد درصد نوشته هام یا گزارش جاهاییه که رفتم یا لینک به مطالب دیگران.
لیلا هم مشکل اصلی اش مطالب سیاسین. می گه شمایی که درخارج ایران هستید درک درستی از مسائل داخل ایران ندارید و تحلیل هاتون زیاد با تحولات مردم داخل ایران مطابقت نداره. من خودم هم زمانی که ایران بودم همین طور فکر می کردم اینجا هم اصراری به سیاسی نوشتن ندارم ولی بعضی مسائل گاهی اوقات انقدر به آدم فشار میاره که مجبورت می کنه یه چیزی در موردشون بنویسی.
لیلا علاوه بر اون با نوشته های شماره دار هم مشکل داره که البته خود من چون این جور نوشتن رو دوست دارم و بعضی اوقات که می خوام در مورد چند چیز مختلف بنویسم این روش خیلی بهم کمک می کنه نمی تونم کاریش بکنم.
ماندانا و دیوار و چند نفر دیگه هم از دیر به دیر آپدیت شدن وبلاگ گله کردن که اون رو هم به دو دلیل متاسفانه کاری اش نمی تونم بکنم . دلیل اول همون مشغله کاری و درسیه. دلیل دوم هم اینه که من هروقت مطلبی می نویسم بدون اغراق 2 تا 3 ساعت روش وقت می گذارم(تازه آخرش بازم نتیجش راضی ام نمی کنه) برای همین کند بودنم از خیر خیلی نوشته ها می گذرم.
چند نفر هم در نظراتشون فقط تعریف و تمجید کردن و چون من اصولا با این جور چیزها میونه ای ندارم(ضمن تشکر)هیچ کدوم رو اینجا نمیارم. تعدادی هم قولهایی دادن که بعدا نقدی بنویسن که اونارم هر موقع به دستم رسید میزارمشون.
بزرگترین حسنی که این وبلاگ برای من به عنوان نویسنده داشته دوست های خوبیه که از این طریق پیدا کردم. دوستی های مجازی که ارزششون بیشتر از خیلی از دوستی های واقعی کنونیه.

به هر جهت قصدم از نوشتن این مطلب بیشتر این بود که ایرادات وبلاگ رو از خواننده هاش بپرسم و تا جایی که می تونم برطرفشون کنم. شما هم اگر نظری پیشنهادی دارید لطفا برام بینویسید.

اطلاعات آماری:

تعداد کل نوشته ها :131 مطلب(حدود 11 نوشته در ماه)
پرمخاطب ترین مطلب: سفرنامه ایران(422 بازدید)
پرمخاطب ترین گزارش : ایرج پزشکزاد و دایی جان ناپلئون
پرمخاطب ترین مطلب سینمایی : حواشی اسکار هفتاد و هشتم
پرمخاطب ترین مطلب سیاسی : نه بزرگ این بار به اصلاح طلبان