بیشتر از یکی دوهفته است که می خوام در مورد این فیلم بنویسم. تصمیم داشتم بعد از اینکه یکبار دیگه دیدمش این کار رو بکنم ولی متاسفانه هنوز فرصت نشده که این کار رو انجام بدم.
No country for old men فیلمیه که مخاطب چه بخواد و چه نخواد باهاش ارتباط برقرار می کنه. ارتباط به این معنی که یا شیفته این فیلم می شه یا ازاون بدش میاد(بیشتر به دلیل پایان بندی فیلم).
آنتون چیگور(با بازی خاویر باردم) بدون شک و به گواهی خیلی از منتقدین سینمایی بعد از هانیبال لکتر ، یکی از بهترین villain(آدم خبیث) های عالم سینما در دو سه دهه اخیره. شخصیتی که با مدل موی بیتلی و سلاح عجیب و غریبش و نوع خاص حرف زدنش نمونه ای جدید از آدم های بد رو به سینما معرفی می کنه. این کاراکتر فقط یک مورد از ده ها محاسن این فیلمه.
پایان بندی فیلم هم که یکی از بحث برانگیزترین نکته های این فیلمه در اینجا قابل بحث نیست چون اگر لو بره دیدن فیلم رو لوث می کنه. فقط اگر با خوندن این چند خط خیلی کنجکاو شدین یه کم به پوستر فیلم زل بزنین که اون خودش گویاترین خلاصه داستانه.
بیشتر از این نمی تونم بنویسم چون نوشتن در مورد فیلمهایی ازین قبیل نیازبه دیدن دوباره و چندباره داره. ببینید و لذتش رو ببرید و شاید شما هم مثل من تا مدتها درگیرش بشید.
نکته آخر اینکه اگر فیلم رو دیدین و دوست داشتین نظرتونو اینجا بنویسین. من این چند وقت کارم شده این جا اون جا سرک کشیدن و خوندن نظرات بیننده های این فیلم. در فروم های مختلف برداشتهایی از قبیل تعقیب و گریز مرگ و زندگی ، نقش شانس در سرنوشت انسانها و یا تشابه داستانی این فیلم با تقابل اسلام رادیکالی و غرب رو پیدا کردم و راستش رو بخواید هنوز هم در ذهنم دارم به این فیلم فکر می کنم بدون اینکه به نتیجه برسم.
دلیلش رو نپرسید شاید خودتون هم بعد از دیدن فیلم به همین مرض دچار شین. شاید هم بعدش به من به دلیل پیشنهادم و سازنده فیلم به خاطر ساختن چنین فیلمی چندتا فحش دادین و از کنارش گذشتین. اصلا کیف سینما به همینه!