يکي از فرق هاي تئاتر وسينما براي بازيگر، اين است که:بازيگر خودش را در تئاتر نمي بيند اما در سينما خودش را مي بيند. من سالها در تئاتر بازي مي کردم و از خودم تصورات خوبي داشتم. چون فقط عکس العمل هاي تماشاگر را مي ديدم و دلم خوش بود. اما وقتي براي اولين بار خودم را ديدم ، تمام تصورات خوشي که داشتم به هم ريخت و نابود شد. نيمه اول فيلم دزدکي از سينما فرار کردم تا چشمم به چشم تماشاگر نيفتد.در زندگي روزمزه هم همين روش کار مي کند. ما تقريبا خودمان را نمي بينيم. يا دست کم ديگران را بيشتر مي بينيم. در ضمن در مورد خودمان بخشنده تريم تا در مورد ديگران. مثلا نشده که خودمان را پس از چند سال ببينيم. اگر اينطوري مي شد حتما جا مي خورديم. همان طور که وقتي پس از چند سال دوستان قديم را مي بينيم جا مي خوريم. گاهي شده که نمي شناسيم شان. اما اگر کسي چنين برخوردي با ما بکند، جا مي خوريم و هي نشاني مي دهيم تا زودتر بيادمان بياورد.ا
رضا کيانيان-ماهنامه فيلم ويژه نوروز هشتاد و چهار
لینک ثابت <